Ik ben gewend om mijn dieptepunten met groepen mensen te delen. Sommigen kennen me er zelfs om. Maar deze keer voelde het anders. Het voelde zwaarder. Dit keer ging het niet alleen om een verhaal, maar om de kern van mijn overtuigingen, mijn gedachten en gevoelens. Waar ik echt op vertrouw – of juist niet.
Ik begon mijn verhaal bewust in een leren jas, compleet met een mooie outfit. Het was een symbool van kracht, van controle, van de versie van mij die ik vaak aan de buitenwereld laat zien. Dit is wat mensen herkennen: een sterke, zelfverzekerde crisismanager die alles aankan.
Het was onderdeel van de activiteit ‘Over de Streep’ en ik was de allerlaatste spreker van de groep. De hele avond hield ik mijn leren jas aan. Nu was het mijn beurt. Ik begon met een lied genaamd “Koning Ik”. Een lied dat de worsteling met het ego prachtig omschrijft. Terwijl het lied speelde, liep ik weg om me om te kleden.
Toen het nummer was afgelopen, kwam ik terug. Niet langer in mijn stoere leren jas, maar in een badjas. Die badjas voelde als naakt. Het stond symbool voor mijn kwetsbaarheid, maar ook voor de ijsberg: wat mensen aan de buitenkant zien (de stoere, sterke ondernemer) versus wat er werkelijk onder de oppervlakte speelt (de emotioneel/mentaal en fysiek – gebroken man).
Om mijn verhaal tastbaar te maken, had ik iets meegenomen: een verzameling verschillende soorten pillen. Nadat ik had gedeeld wat mij ‘succesvol’ heeft gemaakt aan de buitenkant (angst voor herhaling van verwaarlozing) en mijn strijd met de daaruit voortvloeiende copingmechanismes, maakte ik een illustratie door allerlei verschillende pillen op de grond te strooien.
“Je hebt meerdere soorten pillen, met allerlei doelen en effecten. Hier een aantal voorbeelden:
- De afleidingspil: Social media – een eindeloze stroom van afleiding waarmee je je hoofd vult, zodat je niet aan jezelf hoeft te denken.
- De verdoofpil: De tv aanzetten – een manier om de stilte te vermijden en jezelf te verdoven met series of programma’s.
- De projectiepil: Roddelen over anderen – de fouten van een ander zoeken om maar niet geconfronteerd te worden met je eigen tekortkomingen.
- De werkpil: Overmatig werken – jezelf begraven in werk om niet stil te hoeven staan bij wat echt belangrijk is.
- De comfortpil: Eten of drinken – die ene snack of dat glas wijn dat de leegte even vult.
- De druktepil: Altijd ‘druk’ zijn – geen tijd maken voor reflectie, omdat dat te confronterend voelt.
Als je niet oppast, voel je helemaal niets meer en dan denk je nog dat het goed met je gaat ook. Ikzelf had geleerd om te stoppen met voelen, het voelen van mijn emoties. De bedoeling was alleen de negatieve emoties te onderdrukken, maar het werd alles.
De badjas – de volwassen Anton die weer ruimte maakt voor ‘kleine Antonnetje’, die het nodig heeft dat Anton stopt met het nemen van pillen, maar de tijd neemt om te luisteren naar zijn eigen behoeften, wensen en verlangens. En stopt met ongelijkwaardige relaties, waar hij mag zorgen (wat hij op een vroege leeftijd had aangeleerd om te overleven)
Wat maakte het zo spannend om dit te doen? Het gevoel om opnieuw verwaarloosd te worden – daar zit weinig logica aan gekoppeld zou ik vroeger zeggen.. maar tijdens het spreken (in mijn badjas) veranderde dat gevoel. Het werd overgave. Door te delen, door mijn kwetsbaarheid te tonen, voelde ik een letterlijke bevrijding. Weer een plek waar ik niet langer een acteur hoef te zijn.
Na afloop was er na elke toespraak een oproep: als je je erin herkende, kon je een stap naar voren doen, over de streep. Ik vroeg iedereen te blijven zitten en na te denken.
Durf jij te delen waar jij naar grijpt om je pijn te verdoven? Wat is jouw leren jas waarmee je je ware zelf verhult? Welke outfit zou jij dragen als je jouw ware zelf, met al je emoties, in dit seizoen en in dit moment van je leven zou moeten omschrijven?
Klik als je de moed eens te spreken over alternatieven behandeling voor jouw pillenverzameling 😉